تاریخچه تولید و مصرف عسل طبیعی در جهان و از جمله ایران به چندین هزار سال قبل بر می گردد.
2000-2100 پیش از میلاد سومریان لجن خشک شده رودخانه را با عسل و روغن ترکیب می کردند تا از آن برای درمان زخم های پوستی استفاده کنند؛ چیزی که بر روی لوحه های گلی ثبت شده است.

حدود 2000 سال پیش از میلاد: مصری ها از عسل برای درمان زخم های باز استفاده می کردند.
1800 سال پیش از میلاد: بابلیان از عسل در داروسازی استفاده می کردند و در قانون همورابی به آن اشاره کرده اند.
1400 سال پیش از میلاد: سوسترا، پزشکی هندی مطالبی پیرامون 8 نوع عسل مختلف نوشت.
1200 سال پیش از میلاد: چاراک پزشک هندی دیگر عسل را به عنوان ماده ای قوی و اندکی ملین معرفی کرد.

230 سال پس از میلاد: آتنوس اهل یونان قدیم نوشت: همه کسانی که به عنوان صبحانه نان و عسل می خورند در تمام مدت عمر هیچ گاه دچار بیماری نمی شوند.
حدود 650 سال پس از میلاد: ابن مقیه عربی مسلمان از قول حضرت محمد پیامبر مسلمانان نوشت که عسل داروی همه بیماری هاست.
600-700 سال پس از میلاد: چینی ها عسل را با تریاک ترکیب می کردند و از آن به عنوان داروی تسکین دهنده درد استفاده می کردند.

امروزه نیز انواع مختلف عسل با طعم، رنگ و بوهای متفاوت در اقصا نقاط این کره خاکی تولید و برداشت می شود و با توجه به پیشرفت علم و اثبات خواص متعدد این ماده، همواره بیش از پیش به استفاده از آن توصیه می شود.